#metoo en Hanneke 

Bertien Minco schrijft naar aanleiding van de open brief door 445 theatermakers over haar ervaringen als jonge theaterstudente bij Zuidelijk Toneel Globe en later bij de Paardenkathedraal. Ze zag en voelde de verkeerde machtsverhoudingen tussen regisseur en acteur. Ze besloot het theater te verlaten want ze voelde dat ze zich in deze onveilige omgeving niet zou kunnen ontwikkelen. Dat noem ik nog eens lef van een jong meisje. Ze liet zich niet intimideren. 

Ik heb ook een kunstvakopleiding gedaan. Ik studeerde blokfluit aan het conservatorium in Zwolle en Utrecht. Ik heb genoten van de rijkdom die de opleiding mij bracht: de kennis over muziek, het samenspelen, het luisteren naar concerten, het praten over muziek. Er ging een wereld voor me open.  Maar ook voelde ik de afhankelijkheid van de docenten met wie je één-op-één contact hebt, die je leren en stimuleren, maar je tevens wijzen op je tekortkomingen en je beoordelen of je naar het volgende jaar mag gaan of niet. 

Als kind heb ik les gehad van een blokfluitdocent op de muziekschool die mijn buik vasthield als ik ademhalingsoefeningen deed. Verder ging hij niet, maar ik voelde me vreselijk. Na lang aarzelen vertelde ik het mijn ouders. Ze vroegen bij de wisseling van het jaar of ik naar een andere docent kon. Dat was een enthousiaste, lieve docent. Mijn dochter heeft als 7-jarige pianoles gehad van iemand die haar mij té lang en té enthousiast over haar muzikaliteit les gaf. Ik heb haar met een smoes van de les afgehaald en jaren later werd bekend dat hij camera’s had geïnstalleerd onder de vleugel om meisjes onder de rokjes te filmen. 

Ik ging vrij nuchter om mijn met tekortkomingen in mijn talenten. Dat kwam doordat ik ook actief was naast mijn studie en het Conservatorium niet als Het Universum zag. Maar om me heen zag ik veel studenten die wóónden op het conservatorium. Alles in dienst van maar beter en beter en beter worden. Uren studeren, altijd, elke dag, jaren lang. Er was geen ruimte voor persoonlijke ontwikkeling. Er was geen ruimte voor reflectie op wat zo’n opleiding met je doet. Geen ruimte om je zelfkennis op te bouwen behalve over je instrument of zang. En die zelfkennis is juist heel erg nodig als schild voor alles wat er op je af komt. 

Een kunstvakopleiding is voor Bijzondere, Jonge mensen. Ze hebben talent, ze willen dat ontwikkelen, ze voelen zich speciaal, ze denken bijna allemaal dat ze beroemd gaan worden. Het is zo persoonlijk allemaal, de studenten hebben nog geen harnas kunnen vormen, of een zo sterke persoonlijkheid dat ze de eisen, de afkeuringen, de strijd met zichzelf kunnen verwerken zonder dat het schade aanbrengt. Een kunstvakopleiding raakt je in de ziel. 

Er zou een heel brede discussie gestart moeten worden over hoe om te gaan met jonge kunststudenten. Want jee, mensen, wij moeten toch met elkaar zorgen dat zij zich veilig kunnen ontwikkelen?